Μία απάντηση στην κυρία Δημουλίδου

Αγαπητή κυρία Δημουλίδου,

Πριν μιλήσετε για τις δανειστικές βιβλιοθήκες, θα έπρεπε να σκεφτείτε καλύτερα το τι προσφέρουν αυτές οι βιβλιοθήκες, και την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο των εκδοτών και βιβλιοπωλών. Θα ήθελα να τονίσω μερικά πραγματάκια για να τα καταλάβετε:

1. Η τιμές των βιβλίων είναι υπερβολικά ψηλές στην Ελλάδα. Αγοράζω ελάχιστα βιβλία στα ελληνικά, ποτέ μεταφράσεις, διότι τις βρίσκω πολύ φθηνότερα στα αγγλικά από διαδικτυακά βιβλιοπωλεία όπως το Amazon. Όταν ένα βιβλίο στην Ελλάδα κοστίζει 20 ευρώ και το αντίστοιχο στα αγγλικά κοστίζει 5 ευρώ, δεν θα κάτσω να αγοράσω την ελληνική μετάφραση. Ας καταλάβουν οι εκδότες ότι τα βιβλία είναι πανάκριβα στην Ελλάδα. Η ενιαία τιμή βιβλίου είναι καταστροφή για το ελληνικό βιβλίο.
   
2. Αυτή την στιγμή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα που έχουν χάσει την δουλειά τους, που με το ζόρι βγάζουν τα απαραίτητα για να ζήσουν, που έχουν τεράστια προβλήματα. Δεν μπορούν να ξοδέψουν λεφτά για βιβλία την στιγμή που έχουν να πληρώσουν ενοίκια, λογαριασμούς, φαγητό... Οπότε για όσους αγαπάνε το διάβασμα, οι δανειστικές βιβλιοθήκες, και ιδιαίτερα οι δημοτικές δανειστικές βιβλιοθήκες είναι η λύση.
   
3. Το θράσος δεν το έχουν οι δημοτικές και σχολικές βιβλιοθήκες αλλά εσείς κυρία Δημουλίδου. Οι βιβλιοθήκες προσπαθούν να προωθήσουν την ανάγνωση βιβλίων, και θα έπρεπε, εσείς ως συγγραφέας, να το επικροτείτε και να δίνετε ελεύθερα τα βιβλία σας σε αυτές τις βιβλιοθήκες. Την στιγμή που υπάρχει μία οικονομική κρίση στην Ελλάδα, και που ο κόσμος έχει μεγάλα οικονομικά προβλήματα, θα έπρεπε εσείς να βοηθάτε τις βιβλιοθήκες ως μέσο προώθησης της ανάγνωσης βιβλίων. Διότι σήμερα μπορεί να μην υπάρχει μεγάλο αναγνωστικό κοινό, αλλά χωρίς βοήθεια, χωρίς προώθηση, χωρίς τις βιβλιοθήκες αυτές, σε μερικά χρόνια, δεν θα υπάρχουν αναγνώστες. Οι βιβλιοθήκες προσπαθούν να δείξουν το πόσο όμορφο είναι να χάνεσαι στον κόσμο ενός βιβλίου, να μαθαίνεις πέντε παραπάνω πράγματα μέσα από την ανάγνωση... Και εσείς, αντί να βοηθήσετε, εμποδίζετε ένα σημαντικό έργο.
   
4. Εαν εσείς κυρία Δημουλίδου, γράφετε για να βγάλετε χρήματα, δεν είσαστε συγγραφέας. Εϊσαστε υποκρίτρια. Οι συγγραφείς γράφουν επειδή τους αρέσει, και εαν βγάλουν και χρήματα, καλύτερα ακόμα. Ξέρω ανθρώπους που γράφουν πολλές χιλιάδες φορές καλύτερα από εσάς, και το απολαμβάνουν, για την συγγραφή, για αυτό που μπορούν να δώσουν στον άλλον μέσα από τα έργα τους. Και πολλοί από αυτούς ανοίγουνε blog, γράφουνε σε συγγραφικά forum, κάνουν αυτοεκδόσεις μέσω sites όπως το Lulu... Και αρκετές φορές τους προσέχει κάποιος εκδότης και τους βοηθάει να εκδόσουν τα βιβλία τους. Ναι, μεν οι περισσότεροι συγγραφείς θέλουν να εκδοθούν, και εαν το κάνανε, θα πετούσανε την σκούφια τους, και θα χαρίζανε τα βιβλία σε βιβλιοθήκες. Σκοπός ενός συγγραφέα είναι να διαβαστεί και όχι να μένει στα αζήτητα.
   
5. Μιας και μιλήσα για αζήτητα, θα έπρεπε να ντρέπεστε για αυτά που λέτε για συγγραφείς όπως ο Καζαντζάκης και ο Ντοστογιέφσκι. Συγγραφείς που είναι από τους πιο πολυδιαβασμένους στον κόσμο ολόκληρο, που τα έργα τους έχουν μεταφερθεί στην οθόνη με διάσημους ηθοποιούς και σκηνοθέτες... Ιδιαίτερα για τον Καζαντζάκη, τον οποίο έχω την εντύπωση ότι δεν τον έχετε διαβάσει καθόλου. Θα σας πρότεινα να κάτσετε και να διαβάσετε και Καζαντζάκη και Ντοστογιέφσκι, αλλά και άλλους κλασσικούς συγγραφείς μπας και δείτε πως γράφει ένας αληθινός συγγραφέας.
   
6. Επίσης, είναι Λιλή Ζωγράφου, και όχι Λιλίκα. Μήπως πρέπει να ασχοληθείτε περισσότερο με την ελληνική και ξένη κλασσική λογοτεχνία, και να μάθετε σωστά τους συγγραφείς;
   
7. Κάντε το βήμα με την δικηγόρο σας. Εγώ πάντως θα πω σε γνωστούς και φίλους, να μην ξαναγοράσει κανείς βιβλία σας. Δεν το αξίζετε ούτε σαν άνθρωπος ούτε σαν συγγραφέας. 
   
8. Εσείς λέτε ότι παίρνετε 0,20 λετπά ανά βιβλίο. Μπορείτε να μας δείξετε τα συμβόλαιά σας και να δούμε όλοι ότι όντως είναι έτσι; Η απλά αυτό είναι για κάποιον που μόλις άρχισε; Και εαν εσεις παίρνετε τόσα λίγα ανά βιβλίο, γιατί οι τιμές βιβλίων είναι στα ύψη; [Και μην ακούσω για τους βιβλιοπώλες... 

Αυτά ήθελα να πώ στην κυρία Δημουλίδου, από εμένα, μία αναγνώστρια που έχω διαβάσει τουλάχιστον Καζαντζάκη, και αρκετούς άλλους κλασσικούς συγγραφείς, Έλληνες και ξένους, και θέλω να διαβάσω ακόμα περισσότερους.

Δεν πρόκειται όμως, και ιδιαίτερα μετά από την επιστολή αυτή, να διαβάσω ούτε ένα βιβλίο σας κυρία Δημουλίδου. Και δεν πρόκειται να ξοδέψω χρήματα να πάρω βιβλίο σας ούτε καν για δώρο σε φίλους ακόμα και αν είσαστε η αγαπημένη τους συγγραφέας.

Το πρώτο μου τατουάζ

Το πρώτο μου τατουάζ και είμαι απόλυτα ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα. Και βγήκε καλύτερα απ'ότι το περίμενα. Το τατουάζ το έκανα στην πλάτη στο ύψος του αριστερού ώμου. Το τατουάζ το έκανα στο Scripta Manent, και από Σεπτέμβριο θα κάνω τουλάχιστον ένα ακόμα.

Το καλύτερο είναι χειμώνας γιατί για 15-20 μέρες ανάλογα με το δέρμα, πρέπει να είναι καλυμμένο, να μην εκτίθεται στον ήλιο, με κρεμούλα για ένα διάστημα μέχρι να επουλωθεί.

Σουρρεαλιστικές Καταστάσεις...

Εχθές το πρωϊ περίμενα λεωφορείο σε μία κεντρική στάση της Αθήνας. Είχα βάλει λοιπόν το iPod σε ένα Shuffle, και άκουγα μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Εκείνη την στιγμή αρχίζει να παίζει το Haifisch από τους Rammstein. [Ένα από τα καλυτερά τους κατ'εμέ]. Όπως λοιπόν γυρίζω να κοιτάξω γύρω γύρω, βλέπω στα πλάγια της στάσης αφίσες του Posidonio (όπως γράφανε τρομάρα τους) και να διαφημίζουν τον [Τεράστιο ξέρασμα εδώ] Πάνο Κιάμο [Κι άλλο ξέρασμα εδώ].

Σουρρεαλιστικές καταστάσεις.

Θεός; Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.

Είμαι άθεη και το λέω ξεκάθαρα. Είμαι άθεη. Δεν πιστεύω σε θεούς ή σε άλλα υπερφυσικά μεταφυσικά και άλλα παρόμοια κουραφέξαλα όπως αστρολογία, ομοιοπαθητική και παρόμοιες βλακείες. Υπάρχουν ερωτήσεις που μου κάνουν συνέχεια λόγω του ότι είμαι άθεη, και σε αυτήν την ανάρτηση θέλω να απαντήσω στην πρώτη και ίσως σημαντικότερη ερώτηση: Γιατί είσαι άθεη;

Ο πρώτος και κυριότερος λόγος είναι ότι δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία για την ύπαρξη οποιουδήποτε θεού.

Απέρριψα τον χριστιανισμό και άλλες μορφές θρησκείας από τότε που είμουν μικρό παιδι. Θυμάμαι όταν ήμουν 9-10 ετών, και σκεφτόμουνα πόσο ηλίθιες είναι οι ιστορίες για τον Αδάμ και την Εύα, και την πλυμμήρα του Νώε. Ήμουν τυχερή κατά κάποιον τρόπο επειδή ούτε η μητέρα μου ούτε ο πατέρας μου ήταν ιδιαίτερα θρησκευόμενοι, και η μόνη που προσπαθούσε να με πιέσει με την θρησκεία ήταν η γιαγιά μου.

Βαφτίστηκα χριστιανή ορθόδοξη, που στην Ελλάδα όπως όλοι ξέρουμε είναι η επικρατούσα θρησκεία. Η χριστιανική ορθοδοξία είναι λίγο διαφορετική σε πρακτικές από άλλες χριστιανικές θρησκείες. Κατ'αρχήν ο τρόπος που τραγουδούνται οι ύμνοι είναι τόσο απαίσιος που πραγματικά μόνο πονοκέφαλο μου φέρνουν. Είναι βασισμένοι στην Βυζαντινή Μουσική, αλλά όταν ήμουν παιδί μόνο φασαρία μου φαινόντουσαν. Και ακόμα και τώρα δεν τους αντέχω, μου είναι σκέτος πονοκέφαλος.

Ας μην ξεχνάμε το πόσο βαρετό είναι να κάθεσαι στην εκκλησία! Να κάθεσαι χωρίς να μπορείς να κουνηθείς, και να ακούς αυτόν τον απαίσιο θόρυβο που θέλουν να ονομάζουν ύμνους. Να ακούς αποσπάσματα από την Αγία Γραφή που δεν καταλαβαίνεις επειδή είναι γραμμένα σε καθαρεύουσα, που το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων δεν καταλαβαίνει. Για όποιον πάντως θέλει μία μετάφραση της Αγίας Γραφής στα Ελληνικά, υπάρχει από την Ελληνική Βιβλική Εταιρεία. Όχι δηλαδή ότι αυτό το κείμενο διαβάζεται σε οποιαδήποτε γλώσσα! Έχω προσπαθήσει 3-4 φορές να το διαβάσω, και είτε μου'ρχεται να γελάσω με την ηλιθιότητα ή να κλάψω επειδή ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι αυτές οι ηλίθιες ιστορίες είναι ιστορική πραγματικότητα!

Όταν ήμουν μικρή, η γιαγιά μου με κουβαλούσε με το ζόρι στην εκκλησία, και όσο και να πάλευα δεν γινόταν τίποτα. Εγώ άλλα ήθελα να κάνω, όπως να κοιμηθώ το πρωϊ της Κυριακής (τότε είχαμε σχολείο και τα Σάββατα), αλλά με ξυπνούσε και με τραβολογούσε στην εκκλησία. Πότε σταμάτησε αυτό; Πρέπει να ήμουνα 11 ή 12 χρονών. Η γιαγιά μου με τραβολογούσε πριν το Πάσχα στους Χαιρετισμούς. Αλλά οι Χαιρετισμοι είναι Παρασκευή, και τότε τις Παρασκευές το απόγευμα, την ίδια ώρα έπαιζε στην τηλεόραση το "Διάστημα 1999". Αυτή η σειρά ήταν και είναι μία από τις αγαπημένες μου. Και τότε δεν υπήρχαν βίντεο να το γράψεις και να το δείς μετά. Ήταν λίγο πριν τα πρώτα βίντεο. Οπότε εγώ ήθελα να δώ το "Διάστημα 1999" αλλά η γιαγιά μου με κουβάλησε με το ζόρι στους Χαιρετισμούς. Φυσικά η γκρίνια από μένα δεν είχε τέλος. Μπορεί η εκκλησία να κέρδισε εκείνη την μάχη, αλλά εγώ κέρδισα τον πόλεμο. Δεν με ξανακουβάλησε κανείς στην εκκλησία από τότε. Το επεισόδιο το είδα πολλά χρόνια μετά όταν βγήκε η σειρά σε βίντεο, και τώρα τα έχω αγοράσει σε DVD.

Υπήρχε από πάντα η σχέση μου και η αγάπη μου για την επιστήμη. Είναι μία από τις μεγάλες αγάπες μου, και δεν έχω ποτέ σταματήσει να διαβάζω κάτι, ιδιαίτερα σε ότι αφορά την αστρονομία και την φυσική. Οι βασικές μου επιρροές είναι Isaac Asimov, και όχι μόνο για την επιστημονική φαντασία που έγραψε, αλλά ιδιαίτερα για τα βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης που διάβασα μικρή. Ύστερα, Carl Sagan. Τι να πεί κανείς για έναν επιστήμονα που έγραψε πάνω από 600 επιστημονικά άρθρα, και που η εκπομπή του, Cosmos, ακόμα και σήμερα, πάνω από 20 χρόνια μετά θεωρείτε ένα από τα καλύτερα ντοκυμαντέρ που γυρίστηκαν ποτέ. Διάβαζα Asimov, και ήθελα να ασχοληθώ με την τεχνολογία, τους υπολογιστές, κλπ. Έβλεπα Cosmos και ήθελα να ασχοληθώ με την αστρονομία.

Φυσικά υπέστησα και το Κατηχητικό. Πάλι ιδέα της γιαγιάς μου. Να με αφήνει στο Κατηχητικό μετά την εκκλησία. Δεν μου άρεσε να πηγαίνω στην εκκλησία, φανταστείτε στο Κατηχητικό! Ποτέ δεν πήρα μία συγκεκριμένη απάντηση στο Κατηχητικό, όλο αγάπες του θεού και όλα καλά και όλα τα σχετικά. Βέβαια, και οι "δασκάλες" του Κατηχητικού με συμπαθούσαν ιδιαίτερα, επειδή έκανα τις δύσκολες ερωτήσεις. Οπότε κάποια στιγμή, προς μεγάλη μου χαρά, αποφασίστηκε ότι το Κατηχητικό δεν μου ταίραιζε. (Αυτό ήταν πριν το επεισόδιο με τους Χαιρετισμούς).

Ένα από τα σημαντικά ζητήματα ήταν και το ζήτημα της ανισότητας των φύλων που προέρχεται από την θρησκεία. Ιδιαίτερα όπως μεγάλωνα και έμπαινα στην εφηβεία, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με θεωρούσε η θρησκεία κατώτερη μόνο και μόνο επειδή είμαι θυληκού γένους. Ένα από τα πράγματα που με είχαν νευριάσει περισσότερο ήταν όταν μου είπανε ότι ο σκόπος στην ζωή μου ήταν να βρώ έναν άντρα και να κάνω παιδιά! Και αυτό μόνο και μόνο επειδή τα γεννητικά μου όργανα βρίσκονται μέσα στο σώμα μου και όχι έξω...Γνώριζα για το σεξ, οι γονείς μου μου εξήγησαν για το σεξ όταν μπήκα στην εφηβεία και άρχισα να έχω περίοδο.

Έχω μυαλό, έχω λογική, έχω κριτική σκέψη. Και αυτά ήταν τα εφόδια τα οποία με βοήθησαν να απορρίψω εντελώς τις θρησκείες, ιδιαίτερα από την εφηβεία, όταν άρχισα να σκέφτομαι περισσότερα πράγματα, να μπορώ να χρησιμοποιώ την λογική μου και την κριτική σκέψη. Από τότε πηγαίνω στην εκκλησία για γάμους κηδείες, κλπ. ϊσως και στον Επιτάφιο μερικές φορές περισσότερο τότε από παράδοση παρά επειδή τα πίστευα όλα αυτά. Φέτος, για Πάσχα έφυγα. Πήγα στο Global Atheist Convention 2012 στην Μελβούρνη. Φωτογραφίες και άλλα παρόμοια από την Μελβούρνη στις επόμενες δημοσιεύσεις.

Μία άλλη μεγάλη επιρροή σε αυτόν τον τομέα, που δεν κατάλαβα μέχρι πριν λίγο καιρό το πόσο μεγάλη επιρροή ήταν, ήταν η καθηγήτρια φυσικών επιστημών, η κυρία Casotti. Οι περισσότεροι δεν την συμπαθούσαν, επειδή ήταν αυστηρή, αλλά ήταν πάντα ήταν δίκαιη, τουλάχιστον κατά την γνώμη μου. Μας έμαθε πραγματική επιστήμη, συμπεριλαμαβανομένης και της εξελιγκτικής θεωρίας. Ακόμα θυμάμαι το μάθημα γύρω από την Lucy, τον Australopithecus Afarensis σκελετό που βρέθηκε το 1974.

Πριν από λίγα χρόνια, όταν έγραψα αυτό το άρθρο στα αγγλικά, ήταν που θυμήθηκα ότι η κυρία Casotti μας είχε πεί ότι ήταν άθεη. Και αυτό στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1980.

Πως όμως συνηδητοποίησα ότι ήμουν άθεη; Σε μία περίοδο 4 ετών έχασα 4 ανθρώπους που αγαπούσα πολύ. Τον παππού μου από Altzheimer, την γιαγιά μου από φυσικά αίτια, τον πατέρα μου από καρκίνο, και, αυτό που με πλήγωσε περισσότερο, την τότε 26 χρονών μικρή αδερφή μου (2007) από τροχαίο.

Τότε ήμουν θυμωμένη. Με τα πάντα και τους πάντες. Θεώρησα ότι ήταν κάποιο κοσμικό αστείο εις βάρος μου. Πάνω στον θυμό μου, τότε είπα ότι δεν πιστεύω σε θεούς ή κοσμικές δυνάμεις ή ονομάστε το όπως θέλετε. Μπορεί να ήταν πάνω στον θυμό μου, αλλά ήταν αλήθεια. Απλά χρειαζόταν να ξεπεράσω τον θυμό και όλον αυτόν τον πόνο, πριν μπορέσω να συνηδητοποιήσω πραγματικά τι πίστευα.

Αυτό ήταν μία αργή διαδικασία. Με βοήθησαν η οικογενειά μου και οι φίλοι μου σε αυτό. Όλη η οικογενειά μου ήταν πληγωμένη από όλους αυτούς τους θανάτους, αλλά το ξεπεράσαμε μαζί. Και όσο ο καθένας μας να κρύφτηκε λιγάκι μέσα του, ο καθένας μας με τον τρόπο του βοήθησε τους υπόλοιπους. Ο πόνος μαλακώνει με τα χρόνια αλλά δεν φεύγει ποτέ. Πάντα υπάρχει μία μεγάλη τρύπα που δεν γεμίζει και δεν πρόκειται να γεμίσει όταν χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Τον Ιανουάριο του 2008, παρέλαβα ένα βιβλίο από το Amazon, το "The God Delusion" του Richard Dawkins. Είχα ακούσει για τον καθηγητή Dawkins ως βιολόγο, και ήμουν περίεργη για αυτό το βιβλίο.

Το βιβλίο δεν μου είπε κάτι καινούργιο. Είχα πολλές φορές χρησιμοποιήσει τα περισσότερα επιχειρήματα σε συζητήσεις με πιστούς, όπως η γιαγιά μου και άλλους γνωστούς και φίλους. Εκείνο όμως που έκανε ήταν να με βάλει σε σκέψεις, να βάλει τις σκέψεις μου σε μία λογική, και να με κάνει να καταλάβω ότι, όλον αυτόν τον καιρό, από τότε που ήμουν έφηβη ήμουν στην πραγματικότητα άθεη! Μέχρι εκείνη την στιγμή είχα προσκολληθεί σε μία ιδέα κοσμική δύναμης ή θεού ή πείτε το όπως θέλετε, που είχε νόημα μόνο για μένα και κανέναν άλλο. Κατάλαβα επίσης ότι χρειαζόταν να αποβάλλω και τα τελευταία παράλογα ταμπού που είχαν απομείνει.

Έτσι, δεν ξανανήστεψα την μεγάλη εβδομάδα: δεν έτρωγα κρέας όχι γιατί το ήθελα, αλλά λόγω μίας παράλογης παράδοσης. Και φυσικά χωρίς κρέας προσωπικά, πεινούσα πολύ, και έτρωγα ότι βλακείες μπορούσα να βρώ, πατατάκια, σοκολάτες και παρόμοια για να μπορέσω να ανταπεξέρθω στις ανάγκες του οργανισμού μου. Από τότε που σταμάτησα να το κάνω, είμαι πολύ καλύτερα και περισσότερο ευχαριστημένη με τον εαυτό μου.

Ύστερα ήρθε η ώρα της υποτιθέμενης βλασφημείας. Μα είχα βλασφημήσει πολλές φορές, όταν είχα επικρίνει την θρησκεία για τον παραλογισμό των ιστοριών της Αγίας Γραφής, για τον μισογυνισμό και όλα τα υπόλοιπα. Απλά υπήρχαν κάποια πράγματα που δεν έλεγα ή έκανα. Αλλά μας τέλειωσε και αυτό. Τα πρόσωπα της Αγίας Γραφής δεν είναι τίποτε άλλο από πρωταγωνιστές σε ένα βιβλίο, και μπορείς να τους επικρίνεις, να τους σατιρίσεις και κοροϊδεψεις όσο θέλεις. Sweet Fucking Zombie Jesus!!!!

Είμαι άθεη. Δεν πρόκειται να πιστέψω σε κανέναν θεό, χωρίς τα ανάλογα επιστημονικά στοιχεία. Ακόμα και εαν μου δώσουν τα επιστημονικά στοιχεία, θα πιστέψω ότι υπάρχει, αλλά ο σεβασμός και η αγάπη κερδίζονται. Δεν πρόκειται να σεβαστώ κανέναν θεό, δεν πρόκειται να αγαπήσω κανέναν θεό, χωρίς να το έχει κερδίσει με τις πράξεις του, αν βέβαια ποτέ υπάρξουν επιστημονικά στοιχεία ότι υπάρχει.

Χαρτάκια και Ελληνάρες...

Πραγματικά αν μπορούσα να φύγω από αυτή την χώρα θα έφευγα. Μένω μόνο και μόνο επειδή αυτή την στιγμή δεν έχω τα μέσα για να φύγω, και φυσικά δεν έπρεπε ΠΟΤΕ να επιστρέψω στην Ελλάδα μετά το MSc. στην Αγγλία, αλλά έπρεπε να είχα μείνει εκεί και να έβρισκα δουλειά και οτι προέκυπτε.

Δεν θεωρώ ότι η Ελλάδα θα καλυτερέψει ποτέ. Δεν βλέπω τους ίδιους τους Έλληνες και ιδιαίτερα τους Ελληνάρες να θέλουν να καλυτερέψουν τα πράγματα. Διότι δεν σέβονται καν τον τόπο που μένουν, δεν σέβονται κανέναν και τίποτα, θέλουν τα πάντα έτοιμα.

Κρίμα που το πρωϊ δεν είχα κάμερα μαζί μου, και δεν πήρα τον αριθμό του αυτοκινήτου του Ελληνάρα με τα όλα του, να τον έκανα ρεζίλι των σκυλιών πραγματικά. Διότι με άτομα σαν και τον εν λόγω μόνο από το κακό στο χειρότερο μπορούμε να πάμε.

Αλλά ας πω τι έγινε. Προχωρούσα σε ένα δρομάκι για να επιστρέψω στο γραφείο από κάτι εξωτερικές δουλειές. Βλέπω έναν νέο 25-30 χρονών σε ένα άσπρο παρκαρισμένο αυτοκίνητο, να ανοίγει το παράθυρο του οδηγού και να πετάει ένα πλαστικό διάφανο χαρτάκι από το παράθυρο στον δρόμο. Σταματάω, και του λέω:

"Συγγνώμη δεν έχεις ένα τασάκι ή κάτι να πετάξεις το χαρτάκι; Γιατί το πετάς στον δρόμο;"

Και μου απαντάει, νευριασμένα κιόλας:

"Όχι, δεν έχω".

Και τσατίζομαι τα παίρνω άγρια, και του λέω:

"Να γιατί πάει σκατά η Ελλάδα όταν έχει άτομα σαν κι εσένα"

Μου είπε ένα σαρκαστικό "Ευχαριστώ", ξεπάρκαρε και έφυγε.

Δεν κατάλαβε καν γιατί αυτό που έκανε, είναι λάθος. Σε αυτή την πόλη, την Αθήνα, εγώ και εσύ και αυτός μένουμε. Είναι το σπίτι μας. Και ο δρόμος και το πεζοδρόμιο, και όλοι οι δημόσιοι και ιδιωτικοί χώροι στους οποίους βρισκόμαστε είναι το σπίτι μας. Γιατί λοιπόν κάποιοι είναι τόσο κάφροι, τόσο μαλάκες, τόσο Ελληνάρες με την κάκιστη έννοια και δεν σέβονται αυτό τον τόπο; Δεν είναι ωραίο να βλέπεις καθαρά πεζοδρόμια και δρόμους;

Όσο μένω σε αυτή την κολοχώρα, τόσο περισσότερο απογοητεύομαι και θλίβομαι και με πιάνει κατάθλιψη. Και όσο είμαι εδώ, αν περάσω και σας δώ να πετάτε χαρτάκια στον δρόμο, να παρκάρετε σε πεζοδρόμια, ή άλλο που θεωρώ λανθασμένο, θα σας το πώ.

Και αν θέλετε να μάθετε, συνήθως μαζεύω χαρτάκια και διάφορα σε τσέπες και τσάντα, και είτε τα πετάω στα καλαθάκια, είτε στο καλάθι αχρήστων ή σκουπίδια στο σπίτι μου. Πολλές φορές έχω επιστρέψει σπίτι, και αδειάζω χαρτάκια και διάφορα από τσέπες και τσάντες. Ξεχωρίζω ανακύκλωση από σκουπίδια, και τα πετάω όπως πρέπει...

Εσείς κάφροι, Ελληνάρες μαλάκες και ανίδεοι, γιατί δεν σέβεστε τον τόπο σας και έχετε κάνει όλη την Αθήνα έναν απέραντο σκουπιδότοπο; Μετά μην γκρινιάζετε ότι έχουμε από τις πιο βρώμικες πόλεις στον κόσμο, διότι εσείς οι ίδιοι την έχετε κάνει έτσι.