Εαν ένας ετοιμοθάνατος σας ζητούσε να προσευχηθείτε, θα το κάνατε;

Στην σελίδα των Ελλήνων Άθεων και Αγνωστικιστών τέθηκε το εξής ερώτημα:

Εαν κάποιος ετοιμοθάνατος σας ζητούσε να προσευχηθείτε, θα το κάνατε;

Αρκετοί απάντησαν, και υπήρξε μία αντιπαράθεση επειδή εγώ ήμουν από τους λίγους που απάντησαν ΟΧΙ, δεν θα το έκανα. Μπορεί να φαίνεται σκληρό και άστοργο, αλλά δεν είναι. καθόλου μάλιστα. Σε αυτό το σημείο θέλω να επεκταθώ εδώ. 

Είμαι άθεη. Δεν πιστεύω σε κανέναν θεό και δεν πρόκειται να αποδεχτώ τέτοιες φαντασιώσεις χωρίς κάποιου είδους επιστημονικού στοιχείου. Οι περισσότεροι φίλοι και συγγενείς ξέρουν για την αθεϊα μου. Όσοι δεν το γνωρίζουν, είναι απλά επειδή δεν έχουμε συζητήσει αυτό το θέμα. Πάντως, όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται να πάω σε εκκλησία, εκτός για γάμο, βάπτιση ή κηδεία. Και θα πρέπει να είναι για ένα κοντινό άτομο σε μένα, αλλιώς δεν πάω σε γάμους  και βαπτίσια συγγενών που μπορεί και να βλέπω μία φορά τον χρόνο. Απεχθάνομαι τους ορθόδοξους ύμνους.

Οπότε η απαντησή μου είναι όχι. Δεν θα προσευχόμουνα με κανέναν και για κανένα λόγο. Ούτε και αν αυτός που το ζητάει είναι ετοιμοθάνατος. Είμαι άθεη και περήφανη γι'αυτό. Δεν αλλάζω τις συνηθειές μου και δεν γίνομαι υποκρίτρια επειδή κάποιος πρόκειται να πεθάνει. Αυτό θα σήμαινε ότι θα έπρεπε να προδώσω τον εαυτό μου κατ΄αρχήν και την έλλειψη πίστεως που έχω, και να είμαι ανέντιμη και υποκρίτρια προς έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο. Εαν εγώ ήμουν ετοιμοθάνατη, θα προτιμούσα την αλήθεια και την τιμιότητα. Οπότε, δεν είναι μόνο για μένα και την έλλειψη πίστεως, αλλά είναι το να είναι κανείς τίμιος και αληθινός προς τον ετοιμοθάνατο, αλλά και γενικότερα προς τον άλλο.

Η προσευχή υποτίθεται πως απευθύνεται σε κάποια θεότητα, σε κάτι το οποίο μπορεί κανείς να θεωρεί ως θεότητα. Εγώ σε ποιόν θα το απευθύνω; Και πως μπορώ να πώ κάποιες φράσεις και λόγια που δεν πιστεύω και που μπορεί να θεωρώ και γελοία, και να μείνω σοβαρή; Ιδιαίτερα όταν η πίστη η ίδια σε θεότητες αρκετές φορές μου φαίνεται γελοία; Κάποιοι είπανε να υποκριθώ. Αλλά δεν μπορώ να υποκριθώ να προσεύχομαι προς κάποιον.κάτι στο οποίο δεν πιστεύω. Θα ήταν προσβλητικό και προς εμένα και προς τον ετοιμοθάνατο.

ένα ακόμα μικρό πράγμα είναι ότι δεν ξέρω καμμία προσευχή. Απλά τους πρώτους 2-3 στίχους του Πάτερ Ημών, και αυτό είναι. Και δεν πρόκειται να κάτσω να μάθω άχρηστες προσευχές. Σταμάτησα να προσεύχομαι όταν ήμουν μικρή, και δεν έχω ξαναπροσευχηθεί από τότε. Όταν ακόμα είχα ένα είδους πίστης, ναι, παρακάλεσα για κάποιες χάρες, που, όπως είναι φυσικό, δεν έγιναν ποτέ. Κάποιοι άλλοι είπανε να ρωτήσω τι θα ήθελε να πώ ο ετοιμοθάνατος. Αυτό θα μπορούσε να γίνει, αλλά τα προβλήματα που επικαλέστηκα στις προηγούμενες παραγράφους παραμένουν.


Αυτό που θα μπορούσα να κάνω όμως, είναι να πώ την αλήθεια στον άνθρωπο αυτόν. Ότι είμαι άθεη, δεν πιστεύω και ότι θα ήταν ανέντιμο και υποκριτικό να αρχίσω ξαφνικά να προσεύχομαι. Θα ήταν προσβλητικό και προς εμένα και προς εκείνον. Αλλά, θα πρόσθετα, μπορώ να μείνω σιωπηλή και να ακούσω την δική του προσευχή. Δεν θα κορόϊδευα ή περιγελούσα έναν ετοιμοθάνατο, ιδιαίτερα εαν η προσευχή αυτή του δίνει κάποια ανακούφιση.

 Εσείς τι θα κάνατε σε αυτή την περίπτωση; Θα προσευχόσασταν ή όχι;